Гулистон шаҳридаги 15-мактаб ҳовлисида тўрт ўқувчи бир-бирига ниманидир уқтиришмоқда:
— Муҳаммад Юсуф – гулистонлик. Яқинда университетда бўлиб ўтган йиғилишда бир домла айтиб ўтди.
— Йўқ. Муҳаммад Юсуф – зоминлик. Чунки шеърлари зоминликларни гапига ўхшаган содда.
— Бекорларни айтибсиз, Муҳаммад Юсуф – самарқандлик, у Самарқанд ҳақида кўп шеълар ёзган.
— Нима гап, йигитлар? Нимани ҳал қила олмаяпсизлар?
— Устоз, сиз айтинг, Муҳаммад Юсуф — гулистонлик-а? Булар мени гапимга ишонишмаяпти.
— Ҳа, Муҳаммад Юсуф – гулистонлик.
— Ана, айтмадимми?
— Шошманг. Муҳаммад Юсуф Гулистонга кўп бор келган. Мирзачўлнинг кенг пахтазорларини севарди. Тўра Сулаймонни, Ҳаётхон Ортиқбоевани, Баҳор Холбековани, Анвар Тоғаевни яхши кўрарди. У зоминлик. Негаки, у Зомин тоғларида кўп бўлган. Айрим шеърларини Зомин мушоираси кунлари ёзган бўлса ажаб эмас. Муҳаммад Юсуф ўзини самарқандлик ҳисобларди. Қачон Самарқандга борсам, Улуғбек мени саволга тутади, — деб зорланарди. Муҳаммад Юсуф ўзини қаерга борса, ўша ерлик – хоразмлик, бухоролик, сурхондарёлик, қашқадарёлик, фарғоналик, андижонлик санарди. Энг асосийси, Муҳаммад Юсуф – ўзбекистонлик. Шунинг учун ҳам шоир қадимий машҳур Рим шаҳрини оддий Ўзбекистон бедапоясига, Франциянинг салобатли ресторанларини лойшувоқдан бўлган оддий нон ёпадиган тандирга алишмайман, дейди, тушундиларингми?